اولین قدم درمانی استفاده از روش های ساده تر و محافظه کارانه می باشد.
مراقبت از خود
استراحت فک، مصرف غذاهای نرم و استفاده از کمپرس گرم روی این مفصل می تواند به تسکین درد و التهاب مرتبط با اختلال کمک کند. انجام تمرینات کششی فک و تکنیک های آرامش بخش و کاهنده استرس نیز قطعا مفید خواهد بود.
دارو درمانی
داروهای مسکن و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن می توانند در صورت صلاحدید و تجویز دندانپزشک یا پزشک موثر باشند. برای افرادی که اسپاسم عضلانی مربوط به فک تحتانی دارند، ممکن است یک شل کننده عضلانی تجویز شود.
تغییرات عادات رفتاری
و در آخرین مرحله و در صورت عدم بهبود، عمل جراحی مفصل گیجگاهی فکی
به ندرت و در موارد خیلی شدید، مانند زمانی که تروما به ناحیه TMJ وارد شده باشد یا بیمار از درمان های محافظه کارانه استقبال نکرده باشد و در صورت تجربه درد شدید احتمالا عمل جراحی فک ضرورت پیدا می کند
با وجودیکه در ابتدا تصور می شد که اختلالات TMJ تنها به دلیل عدم هماهنگی دندان های دو فک ایجاد می شوند، امروزه متخصصان معتقدند که عوامل دیگری هم می توانند در شکل گیری این اختلال نقش داشته باشند.